Hallo Engel,
Ik kom net terug van de hoorzitting waar ik mijn datum te horen heb gekregen. Zoals je waarschijnlijk al weet, is het 12 november.
Eén van de hoofdbewakers en een paar gewone bewakers kwamen me rond een uur of twee 's middags ophalen. Ze zetten me in een rolstoel en deden me hand- en voetboeien en een ketting om. Die ketting zit om je middel en er zit een lus aan die met een hangslot aan je handboeien wordt bevestigd. Ze brachten me naar Gebouw 1 (het gebouw waarlangs jij naar binnen komt, vlakbij de bezoekersingang). Ik wist niet dat daar zoveel kantoren waren, het was veel groter dan ik dacht.
Raad eens wie de deur open deed toen we bij het juiste kantoor aankwamen? Mijn grote vriendin Captain Tamuz. Inderdaad, dezelfde die mij in april toezegde dat ze zou zorgen dat ik weer een pasje zou krijgen voor een extra rol toiletpapier per week en die mij toen ook toezegde dat ik op korte termijn gezien zou worden door de gevangenisarts, omdat de verpleegkundige (Jackson) mij niet goed had geholpen.
Heb ik haar erop aangesproken dat ze haar toezeggingen niet was nagekomen? Zeker, maar niet op dat moment.
Toen Tamuz de deur opende vroeg ze de hoofdbewaker op commanderende toon waar mijn looprek was. Ze gaf aan dat mijn looprek gebracht moest worden zodat ik zelf naar de tafel toe kon lopen.
In de kamer bevonden zich twee tafels, een paar stoelen, een televisiescherm en een monitor, verder niets. Tamuz wees naar de tafel die recht voor het televisiescherm stond.
De hoofdbewaker gaf me het bevel om op te staan en naar de tafel te lopen. De tafel bevond zich zo'n tweeëneenhalve meter verderop. Deze bewaker kent mij al jaren en weet dat ik niet in staat ben om zonder hulp op te staan en te lopen. Maar kennelijk was het makkelijker om het probleem bij mij neer te leggen dan om toe te geven dat hij mijn looprek was vergeten.
Ik zei tegen Tamuz dat als ik in staat was om zelf naar die tafel te lopen, ik geen rolstoel nodig had gehad om hier te komen. Ze zei toen tegen de bewakers dat ik dan maar gewoon in de rolstoel naar binnen gebracht moest worden.
Toen ik eindelijk aan de tafel zat, namen Tamuz, de hoofdbewaker, twee gewone bewakers en iemand die de monitor bediende plaats in de ruimte, nadat ze de deur gesloten hadden.
Het televisiescherm was ongeveer even groot als de TV die jij in je vorige huis had. Hij stond al aan. Je zag het bureau van de rechter in de rechtbank. Na een minuut of tien kwam de rechter tevoorschijn vanuit haar kantoor en nam plaats achter haar bureau.
Ze rommelde ongeveer een minuutje met de papieren die ze voor zich had. Toen stelde ze de assistent-openbaar aanklager voor. Die kwam in beeld, net voor het bureau van de rechter, om haar aanwezigheid kenbaar te maken aan mij. Toen draaide ze zich weer naar de rechter, maar bleef wel in beeld. Toen stelde de rechter mijn advocaat voor. Maar, ze noemde een naam anders dan die van James Rytting, mijn advocaat in deze laatste fase van de strafzaak. Toen diegene naar voren kwam om zijn aanwezigheid kenbaar te maken aan mij, zei ik meteen tegen de rechter dat ik deze persoon nog nooit gesproken of gezien had en dat hij niet mijn advocaat was. De rechter maakte er een grap over, alsof het nergens over ging en alsof ik niet weet wie mijn eigen advocaat is.
Ik ben wel wat gewend van Harris County, maar dit sloeg alles.
Toen ik nogmaals tegen de rechter trachtte te zeggen dat ik de persoon die beweerde mijn advocaat te zijn nooit eerder had gezien of gesproken, negeerde ze me en begon ze de uitspraak van het Hooggerechtshof voor te lezen waarin mijn laatste beroep werd afgewezen.
Toen ze de datum van de executie voorlas, verstond ik haar niet goed en moest ik haar vragen om het te herhalen. De oorzaak hiervan was het feit dat Captain Tamuz en de bewakers zaten te praten en te giechelen op de achtergrond. De rechter kon dat niet horen, maar in de kamer was het duidelijk hoorbaar.
Ik was van plan om wat vragen te stellen over mijn zaak en hoopte dat ik misschien enige zeggenschap zou hebben over de datum waarop mijn executie plaats zou vinden. Dus toen ze klaar was met voorlezen, vroeg ik of ik wat vragen mocht stellen. Ze zei dat ze me enkele minuten kon geven om met mijn advocaat te spreken. Ik gaf opnieuw aan dat hij niet mijn advocaat was en dat ik mijn vragen graag aan haar wilde stellen.
Inmiddels was ik er helemaal klaar mee. Eigenlijk was ik vooral kwaad op mezelf dat ik de illusie had gehad dat ik het woord zou mogen voeren. Dat maakte het horen van de datum op de één of andere manier makkelijker.
Ik begrijp niet waarom ze überhaupt de moeite nemen om ons mee te nemen naar zo'n zitting. Ze luisteren toch niet naar ons, hooguit naar onze advocaat. En vaak doen advocaten helemaal niet wat ze zouden moeten doen. Je zou bijna denken dat ze die advocaten gewoon kunnen afschaffen en dat ze dan alleen nog wat papierwerk hoeven te doen, want daar komt het vaak op neer. Het was meer dan duidelijk dat ze weigerde om met mij te spreken.
Het televisiescherm ging uit en ze brachten me terug naar mijn cel. Het ging allemaal totaal niet zoals ik had verwacht, maar ik heb dit in elk geval achter de rug.
Op de terugweg vroeg ik Tamuz hoe het zat met mijn toiletpapier en het artsbezoek. Ze ontkende dat ze me het pasje voor het toiletpapier had toegezegd. Ze zei wel dat ze zou checken waarom ik nog niet door de arts gezien was. Maar ik kon aan haar toon horen dat ze loog. Alsof mijn dag nog niet slecht genoeg was.
Misschien begrijp je nu een beetje waarom het me niet zoveel kan schelen dat ze me straks executeren. Dit soort dingen zijn dagelijkse routine.
Morgen schrijf ik de brief aan de begrafenisonderneming om ze te informeren dat jij over mijn stoffelijk overschot mag beschikken en bepaalt wat ermee gebeurt mocht de medische faculteit het niet accepteren als donatie.
Veel warme gedachten,
Jamie
Reacties
raymond1977
zo, 14/07/2013 - 22:51
Permalink
"Jamie.. straks is deze
"Jamie.. straks is deze living hell over en ach..." ik hoop dat het inderdaad zaaien en oogsten is, dan komen die lui die zich 'de goeie' noemen hier in ieder geval niet mee weg. Beetje gefrustreerde reactie, maar mijn handen jeuken om zo'n vrouw waar Jamie over schrijft een tik voor haar * te geven.
En voor Petra, zet 'm op meis!
R.
Pagina's