Familie

Op 21 december 1992 is Jamie getrouwd. Hij zat toen al in voorarrest voor de misdaad waarvoor hij ter dood veroordeeld zou worden. Die daad pleegde hij in november 1991. Het huwelijk werd 'by proxy' (op afstand) voltrokken, want fysiek contact met bezoekers is niet toegestaan, ook niet als het om je (aanstaande) vrouw gaat. Jamies vrouw was toen al zwanger. Zijn kind -een zoon- werd geboren toen hij al vast zat. Jamie heeft zijn kind één keer mogen vasthouden, toen hij nog in voorarrest zat. Zijn zoon heeft altijd geweten wie zijn vader was en Jamies vrouw en zoon dragen nog altijd zijn achternaam.

Deze week kreeg ik een brief van Jamie waarin hij verrast meldde dat zijn vrouw en zoon op bezoek waren geweest. Dat was voor het eerst sinds zijn zoon 11 jaar oud was, een jaar of acht geleden. Zijn zoon is inmiddels groter dan hij (en hijzelf is tegen de twee meter lang; uitzonderlijk lang voor een Amerikaan). Hij lijkt sprekend op zijn vader.

Zijn vrouw heeft geen auto en is afhankelijk van anderen om haar naar de gevangenis te brengen. Volgens Jamie zou ze nog liever haar eigen arm afhakken dan een ander om hulp vragen. Of dat de reden is dat zij en haar zoon al jaren niet op bezoek geweest waren, weet ik niet. Ik kan me ook voorstellen dat het simpelweg te pijnlijk is.

De directe aanleiding voor hun bezoek was de brief die Jamie hen recent stuurde om te laten weten dat zijn beroepsmogelijkheden uitgeput waren en dat er een datum aan zit te komen. Als ze nog afscheid wilden nemen, moesten ze dat binnenkort doen. Jamie was duidelijk erg blij met hun bezoek, maar gaf ook aan dat hij zich daarna voelde 'alsof hij door een kudde paarden onder de voet gelopen was'; emotioneel volledig uitgeput. Ik ben blij dat het slechte nieuws ook iets goeds teweeg heeft gebracht, namelijk de hereniging met zijn gezin. Ik hoop dat ze de komende tijd regelmatig op bezoek kunnen komen.

Ik weet al vanaf het begin van het bestaan van Jamies gezin. Zij wisten tot voor kort niet van mijn bestaan. Tijdens het bezoek heeft hij hen over mij verteld. Ik had namelijk kort geleden (en eigenlijk precies op tijd) toestemming aan Jamie gevraagd om contact te zoeken met zijn vrouw. Ik hoop dat ik haar op de één of andere manier steun kan bieden. En als ze de komende tijd graag vaker langs zou willen gaan, kan ik misschien hulptroepen inschakelen. Ik ken veel mensen in de anti-doodstrafbeweging en genoeg van hen wonen in dezelfde stad als zij. Het moet mogelijk zijn om iets te regelen, het is maar een uurtje rijden.

Ik heb haar heel duidelijk laten weten dat het haar keus is om al dan niet contact met mij te hebben. Ik wil me op geen enkele wijze opdringen. Maar ik hoop heel erg dat ze reageert op mijn berichtje. Al was het maar omdat ik, als Jamie er straks niet meer is, graag verbinding met zijn gezin zou willen hebben.

Jamie is ook een beetje onderdeel van mijn eigen familie geworden. Allebei mijn ouders zijn meegeweest naar Texas en ze hebben hem ook allebei bezocht. Ook mijn neefje (destijds tien jaar!) is meegeweest en heeft een bezoek gebracht aan de gevangenis. Er zijn zelfs diverse mensen in mijn vrienden- en kennissenkring die regelmatig een berichtje aan Jamie sturen of een kaartje van hem krijgen, bijvoorbeeld omdat ze ooit mee hebben gedaan aan een inzamelactie voor een schrijfmachine.

Als het straks zover is, gaat mijn vader in elk geval weer mee naar Texas en mijn moeder misschien ook. Ook mijn vriend zal meegaan; voor hem wordt het de eerste ontmoeting met Jamie. Mijn zusje heeft deze week voor het eerst een brief aan Jamie geschreven; brieven schrijven is niet haar ding, maar het feit dat Jamies tijd er bijna op zit, raakte ook haar. Zodanig zelfs dat ze in het dorpshuis van het dorp waar ze woont een benefietavond met lekkere hapjes wil organiseren waarvan de opbrengsten naar Jamie zullen gaan, zodat hij net iets comfortabeler kan leven in de tijd die hem nog rest.

Hij hoort er gewoon bij en hij zal zonder meer gemist worden.