Anatomie van een executie

Als je niet beter weet, lijkt Huntsville een vriendelijk stadje dat dateert uit de tijd van het Wilde Westen. Je zou er zo een westernfilm kunnen opnemen. Het is bovendien de plaats waar Sam Houston vandaan kwam (net buiten de stad staat een gigantisch standbeeld van de man).

Tweemaal per jaar is er ruimte voor public comments bij de vergadering van de raad die over het beleid van het Texaanse gevangenisstelsel gaat (Prison Board). Toevalligerwijs viel één van die twee keer binnen de periode dat ik in Texas was. Toen Gloria vroeg of ik de raad wilde toespreken, hoefde ik daar niet lang over na te denken. Ze liet me weten dat ik drie minuten zou hebben om mijn zegje te doen.

De nacht voorafgaand aan het laatste bezoek heb ik nauwelijks geslapen. Ik was vreselijk onrustig en het was drukkend warm. Toen ik eindelijk sliep werd ik gebeld door iemand uit Nederland die niet kon weten dat ik in de VS zat en dat het daar op dat moment 04:30 was. Daarna kwam ik niet meer echt in slaap en lag ik maar te malen.

In de bezoekruimte staan vijf frisdrank- en snoepautomaten op een rij. Ze worden tweemaal per week gevuld. Tijdens mijn eerste bezoek waren ze bijna leeg, maar vrijdag werden ze allemaal bijgevuld.

Er zijn twee automaten met vers voedsel; yoghurt, salades, vers fruit, gebakjes, rauwe groenten met dips. Dan twee automaten met chips, chocola, koekjes, muffins. Er is één automaat met frisdranken.

Ik heb een heerlijk weekend achter de rug. Gloria heeft me op sleeptouw genomen. Zaterdag begon met breakfast tacos in de homobuurt van Houston. Vervolgens -na een rondje door een prachtig tuincentrum op zoek naar planten voor de groentetuin- een bezoek aan een winkeltje van vrienden van Gloria waar ze geïmporteerde, handgemaakte Mexicaanse spulletjes verkopen. Ik had zo de hele winkel leeg willen kopen, maar ik heb het gehouden bij wat cadeautjes voor het thuisfront. Zaterdagavond een drankje gedaan downtown, op Market Square, in één van de oudste gebouwen van Houston.

Een vriendschap kan erg intens worden als de dood continu op de loer ligt. Vier uur lijkt een lange tijd, maar als je geen tijd te verliezen hebt, is het niets. Ik merk slechts aan lichamelijke ongemakken dat er veel tijd verstrijkt; mijn rug doet pijn door de oncomfortabele stoelen in de bezoekruimte, mijn armen worden lam door het continu vasthouden van een ouderwetse, zware telefoonhoorn, ik moet naar de wc en mijn maag rommelt.

Mijn eerste twee bezoeken zijn achter de rug. Ik wil graag een nieuw blog schrijven voor mijn vaste lezers die weten dat ik gisteren en vandaag bij Jamie ben geweest, maar ik heb tijd nodig.

De bezoeken aan Jamie trekken soms een zware wissel op me en ik heb tijd nodig om ze te verwerken. In acht uur tijd wordt er veel gezegd.

Gisteren om 09:00 ben ik op het vliegtuig naar Houston gestapt. De vlucht was rustig en duurde elf uren. De beruchte Amerikaanse douane viel nogal mee (hoewel je echt geen vriendelijkheid hoeft te verwachten) en ik stond binnen een half uur na aankomst buiten met mijn koffer. Op dat moment heb ik Gloria Rubac (oprichter van de Texas Death Penalty Abolition Movement) gebeld, die onderweg was om me op te halen. Na enkele minuten spotte ik haar. Ze kwam me ophalen samen met de andere twee leden van de Abolition Movement-drie-eenheid: Joanne Gavin en Pat Hartwell.

[Onderstaande is een vertaling van een samenvatting van de rechtzaak in een beroepsstuk uit een later stadium.]

FEITEN VAN DE DOODSTRAFZAAK

V: Dokter, toen u de verdachte ontmoette op 13 november 1991, was u toen op de hoogte van die mishandelingen die hij als kind had ondergaan?