Vluchten of vechten

Er zijn dagen dat ik het kwaad weet te bezweren. Dagen dat ik naar mijn werk ga alsof er niets aan de hand is, grappen maak met mijn collega's alsof er niets aan de hand is, TV kijk alsof er niets aan de hand is. Dagen die bijna gewoon voelen.

Vandaag is niet zo'n dag.

In de vroege morgen schrik ik wakker uit een nachtmerrie. Ik denk wakker te schrikken van een knal, maar die kan ook in mijn hoofd hebben gezeten.

In mijn droom was het zover. De executie zou plaatsvinden. In dit geval in een wijkcentrum (het soort plek waar ik beroepshalve nogal eens kom). Op het laatst mogelijke moment komt er echter bericht dat er uitstel van executie is verleend. Blij ben ik niet in mijn droom, eerder totaal uitgewrongen. Vervolgens schrik ik wakker, stijf van de adrenaline en doodop. Dat gevoel blijft de hele dag hangen en het lukt me tenauwernood om het einde van de werkdag te halen zonder weg te rennen. Het stuk fietsen terug naar huis brengt me iets tot rust.

De vorige nachtmerrie was er eentje waarin er voor mij een enorm verjaardagsfeest werd gegeven waar allerlei mensen kwamen die ik al heel lang niet had gezien. Het feest was geweldig, maar aan het einde ervan zou ik gedood worden door de gasten en dat wist ik. Ik probeerde wanhopig om mijn lot te ontlopen, maar dat ging niet. Ik werd rond 03:00 wakker in doodsangst en durfde de rest van de nacht niet meer te gaan slapen, bang dat de droom terug zou komen.

Mijn vluchtinstinct begint me parten te spelen. Hoe dichterbij het komt, hoe meer uitvluchten mijn geest verzint. Kan ik dit wel? Waar ben ik aan begonnen? Kan ik geen smoesje verzinnen om er onderuit te komen? Hebben de mensen die me voor gek verklaren niet gewoon gelijk? Waarom zou ik een crimineel bijstaan in zijn laatste uren, zijn laatste minuten? Wat heb ík daaraan?

Het zijn geen serieuze overwegingen. Het is nooit een keus geweest. Het is vanzelfsprekend dat ik het niet vlak voor het einde laat afweten. Niet mág laten afweten. Het zou verraad zijn - naar hem toe en naar mezelf toe. Hij is door iedereen in zijn leven al een keer in de steek gelaten.

Het bijzondere is dat hijzelf er zodanig berustend en helder onder is, dat hij mij houvast geeft in plaats van andersom.

"Just remember that I'm the one in the driver's seat for this particular issue."

Ja, Jamie, je hebt volkomen gelijk, maar als ik naast iemand in een auto zit die met 150 kilometer per uur op een blinde muur af raast, dan mag ik toch best een beetje in paniek raken?