Wordt vervolgd

Mijn eerste twee bezoeken zijn achter de rug. Ik wil graag een nieuw blog schrijven voor mijn vaste lezers die weten dat ik gisteren en vandaag bij Jamie ben geweest, maar ik heb tijd nodig.

De bezoeken aan Jamie trekken soms een zware wissel op me en ik heb tijd nodig om ze te verwerken. In acht uur tijd wordt er veel gezegd.

Jamie's knieën zijn er vreselijk aan toe. Hij heeft ernstige jicht in zijn knieën en hij heeft rugklachten die inmiddels zodanig zijn dat hij vaak niet kan lopen. Hij kruipt dan, op handen en voeten. Zijn knieën zijn gezwollen, paars en rauw. Op eentje zit een bult die met enige regelmaat openbarst. Het doet pijn om er alleen al naar te kijken, ik voel het in mijn maag, het is ziekmakend.

Ik kan er tot op zekere hoogte inkomen als je voor de doodstraf bent. Ik kan er onmogelijk inkomen dat je mensen twintig jaar lang martelt alvorens ze dood te maken. Dit lijden dient geen enkel redelijk doel en bovendien is het een inbreuk op de meest basale rechten van ieder mens.

Ik voel een verlammende machteloosheid en woede. Waarom doet niemand iets? Waarom lijkt, op een klein groepje activisten na, niemand zich druk te maken?