Nog 27,5 uur te gaan...

Als mijn moeder en ik donderdag rond 12:45 de bezoekersruimte in lopen, zit Jamie te praten met twee Chaplains (zijn vrouw is even daarvoor vertrokken, waarna wij naar binnen zijn gegaan). Het zijn twee oudere, nogal stevige mannen met goedkope pakken aan. Ik had ze buiten al zien staan en dacht toen dat ze advocaten waren, op weg om een cliënt de bezoeken.
 
We nemen plaats in het kamertje waar de laatste bezoeken plaatsvinden en volgen het gesprek.
 
De Chaplains nemen met Jamie de laatste zaken door; ze bevestigen welke getuigen namens Jamie aanwezig zullen zijn, leggen hem uit wat wanneer gebeurt, drukken hem op het hart zijn telefoonnummers niet te vergeten (hij mag vanuit het Death House iedereen bellen die hij wil) en hebben het met hem over zijn laatste woorden. Er worden over en weer grappen gemaakt. Diverse keren stellen de Chaplains vragen aan Jamie waarna hij mijn richting op knikt en met een vette knipoog roept "I don't know, ask the boss over there!". Het is een ontspannen, prettig gesprek, hoe vreemd dat ook moge klinken.
 
Voor vertrek vragen de chaplains aan ons hoeveel mensen er naar het Hospitality House in Huntsville zullen komen voorafgaand aan de executie. Dit zodat ze daar weten voor hoeveel mensen ze een lunch moeten bereiden. Ik kan me niet voorstellen dat ik morgenmiddag veel eetlust zal hebben.
 
Als de Chaplains zijn vertrokken, gaan wij bij Jamie zitten. Hij overlaadt mijn moeder met complimentjes over hoe goed ze eruit ziet. Hij laat haar weten dat hij haar dankbaar is voor de dochters die ze op aarde heeft gezet (ook mijn zusje heeft regelmatig per brief contact met Jamie). Hij ondervraagt haar over haar levensbeschouwing; waarom zijn we hier, is er leven na de dood? Hij probeert mij er altijd van te overtuigen dat er 'iets' moet zijn, anders had hij mij toch nooit ontmoet? Ik ben atheïst en dus een weinig dankbaar slachtoffer voor dergelijke discussies.
 
Mijn moeder blijft ongeveer een uurtje en vertrekt dan, om te worden 'afgelost' door Jeroen. Jamie doet nog maar een keer een poging om Jeroen en mij zo ver te krijgen dat we gaan trouwen, ook al willen we dat geen van beide. Het zal voortkomen uit zijn wens om over zijn graf heen te regeren en mijn geluk voor de toekomst zeker te stellen.
 
Op vrijdag (wij nemen dan de ochtend voor onze rekening) is het mijn vader die mee naar binnen gaat en ongeveer een uurtje blijft. Jamie heeft het met hem vooral over de verschillen tussen het Nederlandse en het Amerikaanse rechtssysteem. Mijn vader is immers al decennialang politieman. Gelukkig werkt het in Nederland allemaal een beetje anders dan hier.
 
Jeroen blijft op vrijdag niet tot het einde. Ik heb hem gevraagd om iets eerder dan mij te vertrekken zodat ik nog even wat tijd alleen heb met Jamie. Jeroen neemt ongeveer een uur voordat de tijd om is afscheid van Jamie. Jeroen vindt het duidelijk lastig om de telefoon op te hangen en weg te lopen, wetende dat hij Jamie alleen nog zal zien als hij op de brancard in het Death House ligt vlak voordat de dodelijke drugs worden geïnjecteerd. Jamie bedankt hem voor het langskomen.
 
Ook voor mij is het afscheid nemen dit keer moeilijker. Ik zie Jamie morgen nog een keer twee uurtjes en dinsdag nog twee uurtjes. In totaal heb ik dan in minder dan drie weken tijd zo'n veertig uren met Jamie doorgebracht. Dat lijkt veel, maar het is nog steeds te weinig.
 
Het bezoek op zaterdag samen met Gloria is gezellig te noemen. Gloria ziet Jamie nu echt voor het laatst. Ze kennen elkaar nu ruim een jaar; Gloria is Jamie op mijn verzoek gaan opzoeken toen ik me ruim een jaar geleden ernstige zorgen maakte om zijn fysieke gezondheid wegens het gebrek aan goede medische zorg. Ze mogen elkaar wel, en Jamie had zich erop verheugd om ons beide tegelijk op bezoek te krijgen.
 
Als we de bezoekersruimte hebben verlaten, loopt Gloria zachtjes vloekend en scheldend door de hal. Ze begint te huilen en we lopen gearmd naar de uitgang.
 
Die avond heb ik last van hartkloppingen en misselijkheid. Na een onrustige nacht word ik zondagochtend erg vroeg wakker. Als Jeroen ook wakker is, breek ik en vloeien de tranen. Ik voel me machteloos en boos. Het kan niet, het mag niet en het gebeurt toch. Ik wil dingen kapot maken, ik wil schreeuwen tegen iedereen die net doet of dit normaal is, ik wil bommen op die rotgevangenis.
 
Zondag is een dag zonder bezoeken, zonder verplichtingen. We stappen in de auto en rijden langs farmroads naar Galveston toe. Op het strand van Bolivar vang ik een prachtige kleine krab waar we foto's van maken. Vanaf de veerboot naar Galveston zien we tientallen wilde dolfijnen. De afleiding doet me goed. Ik heb nooit eerder wilde dolfijnen gezien en de aanblik doet me nog net geen traantje wegpinken. Dolfijnentherapie, maar dan anders.
 
Het is nu maandag. Ik heb de afgelopen nacht wonderwel goed geslapen. Mijn ouders willen naar Houston voor de Veterans Day Parade. Linda Polman (freelance journaliste die een week met ons doorbrengt), Jeroen en ik blijven 'thuis' in het gehuurde huis in Goodrich. We brengen een deel van de ochtend door in een roeibootje op het kleine meer (Sleepy Hollow Lake) waaraan ons huis gelegen is. We zoeken naar alligators, maar vinden ze niet. Ondanks de constante spanning die ik voel, kan ik genieten van de prachtige omgeving.

Reacties

afbeelding van raymond1977

Nog tachtig minuten... and counting. Ik blijf maar op, even waken, kaarsje branden, beetje bidden voor Jamie en Petra. "Er moet wel 'iets' zijn, anders had hij mij toch nooit ontmoet?" Ja, Jamie, dat hoop ik ook. Hier je ogen sluiten in duisternis en daar je ogen opslaan in het licht. Petra's nieuwe beschermengel. Take care of her!

afbeelding van raymond1977

Hij heeft tot den dood zich gelaten bereid,
En dank en vaarwel aan zijn geliefden gezeid.

Jamie vaarwel;
jij doet ertoe.

Veel sterkte Petra. ik bewonder jou en de familie die om je heen staat.
 

Pagina's